Mukashi banashi Bezpowrotna góra. Baśnie japońskie, Zbigniew Kiersnowski

Uwielbiam baśnie. A gdy tylko ukazała się pierwsza książka z serii Baśnie Świata wydawnictwa Media Rodzina (był to „Żółty Smok”), zakochałam się w tej serii.

Jedyne, czego bym pragnęła, to aby wszystkie tomy były równie grube jak pierwszy. Im więcej baśni, tym lepiej.

Japońskich baśni jest 21, a wiele z nich uroczo znajomych; przypominają mi Kopciuszka, Szklaną Górę – w całości, albo jedynie we fragmentach. Ale nawet w tych podobnie brzmiących historiach, których motywy są znajome, szczegóły są wciąż interesujące i przyciągają uwagę. Chciałabym też zaznaczyć za autorem, że „nie jest to bezpośrednie tłumaczenie – raczej nowa interpretacja oparta wyłącznie na oryginalnych japońskich źródłach”.

Chociaż chciałabym, aby ktoś mi wyjaśnił, o co tak dokładnie chodziło w pierwszej z nich. Czegoś w zakończeniu poważnie nie rozumiem.

Zachwycając się samymi baśniami, nie mogę nie wspomnieć o graficznej stronie książki, a jest ona (podobnie jak pozostałe zbiory baśni z cyklu) przepięknie wydana i ilustrowana. Przyjemnie jest na nią patrzeć – co robię właśnie w tej chwili.

A same baśnie to w większości podróże. Do Ogrodu Niebios, do Krainy Zmarłych, do innych królestw, na Bezpowrotną Górę, albo wyspy potworów. Z 21 baśni, chyba tylko w trzech wędrówka przez świat (światy) nie była ważnym elementem historii. Dlatego będzie to pierwsza z podróży na kraniec świata.

Notka króciuteńka, ale cóż pisać o baśniach… Kto lubi (i nie ma sporego zbioru japońskich baśni, co by nie wzdychał co chwila, mówiąc, że już to zna; no, chyba, że lubi szukać różnic w tych samych historiach), niech spróbuje.

Co do tytułu notki, Mukashi banashi to podobno baśnie po japońsku, inaczej opowieści o tym jak to było dawno dawno temu i działo się hen, za górami, za lasami. Tak twierdzi autor, a ja nie mam powodu mu nie wierzyć.