Marzenia spełniane piórem Profesor, Charlotte Brontë

„Profesor” jest pierwszą powieścią Charlotte Brontë o czym dowiedziałam się jeszcze z okładki (gdyby komuś myliły się siostry Brontë: Charlotte to ta od „Dziwnych losów Jane Eyre”. Od „Wichrowych wzgórz” jest Emily, a powieści Anne dopiero w zeszłym roku zostały wydane w Polsce i mam na nie chrapkę); pierwszą powieścią, ale wydaną pośmiertnie. Rzeczywiście, w mojej opinii wygląda na pierwszą powieść. Poniekąd to przykład marysuizmu, przy czym mam na myśli wcielanie marzeń i oczekiwań w bohaterów literackich; spełnianie się na kartach powieści, skoro w rzeczywistości się nie udało. Autorka ubrała w powieść pragnienie; to, jakby chciała, by potoczyło się jej życie, a przynajmniej na tamtym jego etapie; tak to dla mnie wyglądało, niezależnie zamienionych szczegółów i niezależnie od opisu na okładce, który sugeruje mniej więcej to samo. Nie wciela siebie samej w głównego bohatera, lecz w jego wybrankę. Nie zdziwiłabym się, gdyby większość postaci odwzorowanych w książce autorka rzeczywiście poznała w Brukseli.  Myślę też, że jest to powieść napisana po prostu dla samej siebie. 

Wyraźny wpływ fizjonomiki na opisy postaci spowodował, że zrobiło mi się żal Flamandczyków. Co oni winni? I czy Charlotte Brontë nauczająca ich angielskiego rzeczywiście była tak rozczarowana ich możliwościami intelektualnymi, czy może, jeśli nawet uczniowie nie byli bystrzy, to może stało się tak na własne życzenie nauczycielki, która niczego innego po nich nie oczekiwała?

To prościutki romansik dla tych, którzy lubią twórczość sióstr Brontë i historie epoki wiktoriańskiej; nieco naiwny i słodki.

Opis mi wyszedł krótki, bo i powieść długa nie jest, ale jedna myśl na koniec: Najwyraźniej niewielu było (jest) mężczyzn ceniących kobiety myślące i wspierających je w samorozwoju. Tak niewielu, że trzeba ich tworzyć w powieściach i przynajmniej fikcją nadrabiać braki.